اولین چیزی که باید در مورد آن صحبت کرد پدیده فیزیکی پردازش آلیاژ تیتانیوم است. اگرچه نیروی برش آلیاژ تیتانیوم فقط کمی بیشتر از فولاد با همان سختی است، پدیده فیزیکی پردازش آلیاژ تیتانیوم بسیار پیچیده تر از پردازش فولاد است، که باعث می شود دشواری پردازش آلیاژ تیتانیوم به صورت خطی افزایش یابد.
رسانایی حرارتی اکثر آلیاژهای تیتانیوم بسیار کم است، فقط 1/7 فولاد و 1/16 آلومینیوم. بنابراین، گرمای تولید شده در فرآیند برش آلیاژ تیتانیوم به سرعت به قطعه کار منتقل نمی شود یا توسط تراشه ها از بین نمی رود و با جمع آوری در منطقه برش، دمای تولید شده می تواند تا 1000 درجه سانتیگراد یا بیشتر باشد، بنابراین که لبه برش ابزار به سرعت سایش، ترک خوردگی و ایجاد تومورهای تراشه، سایش سریع تیغه، و همچنین باعث می شود که ناحیه برش گرمای بیشتری تولید کند، عمر آن را کوتاه تر کند. ابزار
دمای بالای تولید شده در طول فرآیند برش، یکپارچگی سطحی قطعات آلیاژ تیتانیوم را نیز از بین می برد و منجر به کاهش دقت هندسی قطعات و پدیده سخت شدن کار می شود که به طور جدی استحکام خستگی آنها را کاهش می دهد.
خاصیت ارتجاعی آلیاژ تیتانیوم ممکن است برای عملکرد قطعات مفید باشد، اما در فرآیند برش، تغییر شکل الاستیک قطعه کار یکی از دلایل مهم ارتعاش است. فشار برش باعث می شود قطعه کار "الاستیک" از ابزار خارج شود و دوباره به عقب برگردد، به طوری که اصطکاک بین ابزار و قطعه کار بیشتر از عمل برش است. فرآیند اصطکاک همچنین گرما تولید می کند که مشکل هدایت حرارتی ضعیف آلیاژهای تیتانیوم را تشدید می کند.
این مشکل در هنگام پردازش دیواره نازک یا چنبره و سایر قطعات قابل تغییر شکل جدی تر است و پردازش قطعات آلیاژ تیتانیوم با دیواره نازک با دقت ابعادی مورد انتظار کار آسانی نیست. زیرا هنگامی که مواد قطعه کار توسط ابزار رانده می شود، تغییر شکل موضعی دیواره نازک از محدوده الاستیک فراتر رفته و تغییر شکل پلاستیکی ایجاد می کند و استحکام و سختی ماده در نقطه برش به میزان قابل توجهی افزایش یافته است. در این زمان، ماشینکاری با سرعت برش تعیین‌شده قبلی بسیار زیاد می‌شود و بیشتر منجر به سایش ابزار تیز می‌شود. می توان گفت که «گرما» «ریشه بیماری» است که منجر به سختی پردازش آلیاژ تیتانیوم می شود.
